wiskacza

Najszerzej rozprzestrzenionym gryzoniem pampasów jest wiskacza (Lagostomus maximus), występująca od wschodniej Argentyny do Patagonii. To duże i silne zwierzę osiąga długość ciała do 50 cm. Grzbiet ma ubarwiony ciemnoszaro, a stronę brzuszną białawo. Kończyny tylne dwa razy dłuższe od przednich mają tylko 3 palce, podczas gdy przednie są czteropalczaste.

Wiskacza jest typowym mieszkańcem stepów. Na miejsca swego bytowania wybiera przede wszystkim tereny spokojne i odludne, ale czasami osiedla się też w pobliżu zabudowań ludzkich. Żyje gromadnie. Stada ryją nory najchętniej na skąpo porośniętych suchych równinach, rzadziej na pagórkach porośniętych trawami. Kolonie nor, zamieszkane zwykle przez 20-40 osobników, stanowią całe miasteczko podziemne, połączone korytarzami, przy czym jedna kolonia składa się z 12-15 nor, a czasem i większej ich liczby. Korytarze wyjściowe są bardzo szerokie, a przed otworami na zewnątrz znajdują się kopce, ułożone z rozmaitych twardych przedmiotów. Nory mieszkalne wysłane są gałązkami, niekiedy kawałkami materiału lub skóry. U wylotów nor często czatują na wiskacze jadowite węże, a inne ich gatunki mieszkają w zgodzie z właścicielami.

Wiskacza jest zwierzęciem nocnym. W ciągu dnia nie opuszcza swej kryjówki. W lecie wychodzi na zewnątrz po zachodzie słońca, natomiast w zimie czasami można ją zaobserwować, jak biega po powierzchni przed zapadnięciem zmroku. Główne pożywienie tego gryzonia stanowi trawa, zboże oraz korzenie, a w okresie suszy również zeschłe źdźbła lub osty.

Wiskacza jest wielkim szkodnikiem na terenach uprawnych nie tylko ze względu na to, że w pobliżu swych nor wyjada całkowicie roślinność, ale również dlatego, że kopiąc nory niszczy zasiewy, a piaskiem i żwirem wyrzucanym na powierzchnię ziemi przykrywa warstwy urodzajne. Z tych właśnie powodów wiskacza jest bezwzględnie tępiona na całym terenie swego występowania.