Wilk (Canis lupus)

Inne charakterystyczne dla tajgi gatunki okazałych ssaków należą do rzędu drapieżnych. Jednym z nich jest wilk (Canis lupus). Jest to gatunek żyjący w rozmaitych środowiskach, ale ponieważ na innych terenach został już niemal doszczętnie wytępiony, a w tajdze znajduje jeszcze stosunkowo najdogodniejsze warunki życiowe, omówiony zostanie w tym środowisku. Długość ciała tego drapieżnika dochodzi do 115 cm, ogona do 45 cm, wysokość w kłębie do 85 cm, a ciężar do 35—50 kg. Wilk występuje w większej części Europy, przy czym całkowicie wyginął w okolicach gęsto zaludnionych, przede wszystkim w krajach Europy Środkowej. Prócz tego zamieszkuje północną i środkową Azję oraz północne rejony Ameryki. Żyje w ustronnych, cichych okolicach, dzikich ostępach, zwłaszcza w lasach torfowiskowych, w miejscach na przemian bagnistych i suchych. W Europie południowo-wschodniej i w północnej występuje w lasach górskich na wszystkich wysokościach, a także w niezbyt nawet dużych zaroślach krzaczastych, w lasach na moczarach i bagnach, w gąszczach trzcinowych, a niekiedy spotykano go na polach kukurydzy i to często w najbliższym sąsiedztwie ludzkich osad.

Wilk rzadko pozostaje przez dłuższy czas na jednym miejscu. Opuszcza daną okolicę na przeciąg paru dni lub nawet tygodni, lecz wraca zawsze na dawne miejsce. Jest wytrwałym piechurem i dobrym pływakiem. W ciągu jednej nocy potrafi przebyć do 50 km, pokonując często wody stojące i płynące.

Wilk ma swoje terytoria, na które nie wpuszcza innych wspólplemieńców. W najbardziej niedostępnych miejscach rewiru urządza legowiska, wyściełane zazwyczaj trawą lub mchem. Wiosną żyje pojedynczo albo parami, w lecie rodzinami, a w zimie osobniki łączą się w duże stada, którym zazwyczaj przewodzi najsilniejsza samica. Polowanie stadami lub parami zaczyna się o zmierzchu i trwa, całą noc. W zimie każde stado wilków oznacza swój teren łowiecki odchodami. Stado w długie zimowe noce potrafi w pościgu za zdobyczą przebyć ogromne odległości, dochodzące niekiedy do 160 km.

Okres rui u euroazjatyckich wilków trwa od grudnia do początku marca. Po ciąży trwającej 60—65 dni samica rodzi 4—8 młodych; są one ślepe i owłosione. Poród następuje w wygrzebanych przez wilczycę norach, bądź też w gęstych zaroślach, trzcinach, naturalnych rozpadlinach skalnych lub wewnątrz wypróchniałych drzew. Po 14 dniach szczenięta otwierają oczy, a przez 6 tygodni żywią się wyłącznie mlekiem matki. W pierwszych miesiącach samica nie opuszcza potomstwa, starannie opiekuje się nim i karmi. W tym czasie pokarm dla całej rodziny zdobywa samiec. Później polują na zmianę oboje rodzice. Po zmianie uzębienia (najczęściej w jesieni) młode rozpoczynają wraz z rodzicami swe pierwsze polowania. Dojrzałość płciową osiągają w trzecim roku życia.

Pożywienie wilka stanowią głównie ssaki kopytne dzikie, a niekiedy także hodowane. W lecie odżywia się również płazami, jajami ptaków i wszelkiego rodzaju jagodami. W okresach głodu staje się wszystkożerny. Nie gardzi wówczas nawet myszami, dużymi chrząszczami, różnymi owocami i nasionami. Polując stadnie napada na bardzo duże ssaki, takie jak łosie, konie i bydło.