tchórz (Mustela putorius)

Na brzegach lasów szczególnie pospolitym drapieżnikiem, również z rodziny łasicowatych, jest tchórz (Mustela putorius). Występuje w umiarkowanych strefach Europy z wyjątkiem Irlandii i Półwyspu Bałkańskiego oraz w Azji. W Polsce jest pospolity i należy do zwierząt łownych. Jest większy od gronostaja. Jego długość wynosi 35-45 cm, ogona 15-19 cm, ciężar samców osiąga 1-1,5 kg, a samic 0,6-0,9 kg. Futerko na grzbiecie i po bokach ciała jest brunatnoczarne, poprzetykane żółtymi włosami wełnistymi, na spodzie ciała, nogach oraz ogonie całkowicie czarne, a na brzegach uszu i podbródku białe.

Tchórz umie przystosować się do niemal każdego środowiska, w którym znajduje dostateczną ilość pokarmu. Wyraźnie jednak wybiera tereny w pobliżu wody, na skraju lasu, w lasach o gęstym podszyciu i na silnie zakrzewionych polach. W górach dochodzi niemal do 2000 m n.p.m. Często osiedla się w norach królików i chomików, także w szczelinach skalnych, pod wykrotami drzew, w dziuplach, rozpadlinach, lisich jamach, natomiast rzadko wygrzebuje sam nory.

Żyje pojedynczo. Zręcznie porusza się po ziemi, rzadko wspina się na drzewa. Prowadzi nocny tryb życia. Dzień przesypia w kryjówkach. Z nastaniem zmierzchu wychodzi na łowy, których ofiarą padają przede wszystkim gryzonie, prócz tego większe zwierzęta, jak króliki i ptaki, zwłaszcza gnieżdżące się na ziemi. Ponadto chętnie zjada ryby, żaby, ślimaki i owady, nie gardzi też jagodami. Zdobywanie ryb i żab ułatwia mu umiejętność pływania i nurkowania.

Samica po ciąży trwającej 40-43 dni rodzi w kwietniu, maju lub czerwcu 3-7 młodych, białych i ślepych, które otwierają oczy po upływie 5 tygodni. Po 3 miesiącach młode tchórze rozpoczynają samodzielne życie, a po 9 miesiącach osiągają dojrzałość płciową.

Tchórze przebywające w pobliżu zabudowań ludzkich powodują niekiedy pewne szkody w kurnikach. Jednakże przynoszone przez nie korzyści, wynikające z zawziętego tępienia myszy i szczurów, są nieproporcjonalnie większe. Tchórz zaatakowany przez wroga broni się za pomocą cuchnącej wydzieliny, którą wyrzuca z gruczołów położonych w pobliżu ogona.