tapir malajski (Tapirus indicus)

Jednym z najoryginalniej ubarwionych mieszkańców puszcz azjatyckich jest tapir malajski (Tapirus indicus), występujący w dolnej Birmie, Syjamie, na Półwyspie Malajskim i na Sumatrze. Inne gatunki tapirów żyją w puszczach amerykańskich. To stosunkowo duże zwierzę, o długości ciała około 2,5 m i wysokości w barkach 1-1,10 m, ma mocną, bryłowatą budowę, głowę klinowatą, krótkie stojące uszy, małe oczy i niewielką chwytną trąbę powstałą przez zrośnięcie się nosa z górną wargą. Z daleka tapir ten wygląda tak, jakby był przykryty jasnym czaprakiem, gdyż przód ciała wraz z głową oraz tył ciała i wszystkie kończyny ma czarne, a środkową część tułowia — popielatą. Ubarwienie to uważane jest za przystosowanie ochronne.

Tapir malajski zamieszkuje wyłącznie wiecznie zieloną dżunglę z gęstym podszytem. Żyje pojedynczo w nadwodnych, błotnistych miejscach. Dni spędza ukryty w gąszczu, a żeruje jedynie w nocy, żywiąc się liśćmi drzew oraz roślinnością bagienną i wodną. W nocy chętnie układa się w błotnistych zbiornikach wodnych, w których tarza się wydając charakterystyczne, bulgoczące glosy. Często sam buduje kąpielisko; rozdeptując i wygniatając ziemię wokół małego źródełka tworzy sobie w ten sposób błotną wannę. Samica, większa od samca, po około 13-miesięcznej ciąży rodzi przeważnie jedno młode, które przez pierwsze 3 miesiące życia jest ubarwione w żółtawo-białe pasy.