taguan (Petaurista oral)

Odpowiednikiem polatuchy, żyjącej w lasach Syberii i północnej Europy, jest w lasach tropikalnych Azji taguan (Petaurista oral), występujący w Indochinach, na Półwyspie Indyjskim i na Archipelagu Malajskim. Ciało tego gryzonia osiąga długość około 60 cm i ogon tyleż. Sierść pokrywająca tułów i kończyny jest krótka, gęsta, przylegająca do skóry, owłosienie ogona zaś długie i puszyste. Górna strona głowy i grzbiet aż do nasady ogona są szaroczarne, spód ciała jaśniejszy — biało-szary. Ogon z reguły jest czarny. Taguany są blisko spokrewnione z wiewiórkami. Różnią się od nich posiadaniem błony lotnej, która rozpięta jest między przednimi i tylnymi kończynami i obejmuje nasadę ogona. Błona ta, pokryta drobnym włosem i wyglądająca jak orzęsiona na brzegach, jest charakterystycznie ubarwiona – na stronie spodniej na ogół jednolicie szaro, na górnej czarnobrązowo lub kasztanowo, z popielatym obramowaniem.

Taguan zamieszkuje największe gęstwiny puszczy tropikalnej, gdzie żyje przede wszystkim na najwyższych drzewach. Do nadrzewnego życia jest doskonale przystosowany. Wspina się bardzo zręcznie, a błona lotna umożliwia mu przelatywanie z gałęzi na gałąź lub z wierzchołka jednego drzewa na drugie, niższe. Lot, przy znacznej odległości, jest zawsze ślizgowy i odbywa się głową w dół. Przy szybowaniu taguan rozpościera jak najszerzej kończyny, co powoduje rozprostowanie i napięcie błony lotnej, która tworzy coś w rodzaju spadochronu, umożliwiającego powolne opadanie w powietrzu. Z dużą zręcznością porusza się także po ziemi. Prowadzi życie nocne. Gniazda umieszcza w dziuplach wysłanych pożutą korą. Spędza tu cały dzień, śpiąc zwinięty w kłębek. Jest zwierzęciem roślinożernym. Ulubiony jego pokarm stanowią owoce, pąki i pędy roślin, ale nie gardzi też pokarmem zwierzęcym, a zwłaszcza owadami. Żyje pojedynczo lub parami.