szop pracz (Procyon lotor)

Niezwykle oryginalne zachowanie przyczyniło się do popularności niegroźnego drapieżnika z lasów Ameryki Północnej — szopa pracza (Procyon lotor), występującego od Alaski aż po Panamę i Kostarykę. Na terenie swego zasięgu zwierzę to wytworzyło szereg podgatunków. Ciało jego o długości około 75 cm i wysokości w kłębie około 35 cm, pokrywa gęsta sierść o barwie żółtawo-szarej. Czarne smugi otaczają i przedłużają oczy. Ogon o długości około 25 cm jest puszysty, w czarnobrązowe pierścienie. Szop pracz zamieszkuje lasy mieszane i liściaste. Znakomicie wspina się po drzewach, często przesiaduje między gałęziami, niezbyt wysoko nad ziemią, przypominając swoją postawą małpy. Na ziemi również porusza się zwinnie i szybko. Doskonale pływa, gdyż między innymi w wodzie zdobywa pokarm. Dzień spędza na drzewach, ukryty w dziuplach i wśród gałęzi, a z nastaniem zmierzchu rozpoczyna aktywne życie. Jest zwierzęciem z natury łagodnym i towarzyskim. Jednakże w razie potrzeby potrafi bronić się skutecznie przed wrogami przy użyciu zębów i pazurów.

W zasadzie szop jest zwierzęciem wszystkożernym. Pożywienie zbiera na ziemi i w wodzie. Żywi się owocami, zbożem, kolbami kukurydzy, kasztanami, także owadami i ich larwami, kręgowcami, między innymi ptakami i rybami, mięczakami itp. Nazwę swą szop pracz zawdzięcza zwyczajowi płukania w wodzie pokarmu przed zjedzeniem. Zanurza on pokarm w wodzie i kilka razy energicznie nim porusza. Na północnym skraju swego zasięgu, gdzie zdobywanie pokarmu w zimie jest bardzo utrudnione, szop zapada w sen zimowy, z którego budzi się dopiero w kwietniu lub w maju. W czasie snu zużywa zapasy tłuszczu zmagazynowane w jesieni we własnym organizmie, natomiast zapasów pokarmu nie robi.

Raz w roku po 9-tygodniowej ciąży samica rodzi 3-6 młodych, które przebywają z matką przez rok. Szop bardzo łatwo się oswaja. Od wielu już lat jest hodowany na farmach jako zwierzę futerkowe; futro jego ma zastosowanie w kuśnierstwie.