szczekuszka

Oprócz zajęcy i susłów, na stepach azjatyckich żyją szczekuszki, małe ssaki należące do tego samego rzędu co zające. Północną i południowo-wschodnią Mongolię, jak również góry Bajkalskie zamieszkuje szczekuszka dauryjska (Ochotona dauricus), o ciele pokrytym długim, gęstym włosem ciemno ubarwionym i bardzo krótkim ogonie. Terenem jej występowania są stepy trawiaste, zwłaszcza pagórkowate. Na stepach tych szczekuszka wykopuje nory, ale czasami urządza swe kryjówki również w naturalnych rozpadlinach czy szczelinach gruntu. Żyje koloniami, w których nory położone są bardzo blisko siebie, przy czym nieraz kolonia składa się z setek lub tysięcy nor. Szczekuszka prowadzi przede wszystkim nocny tryb życia. W dzień pogodny nie wychodzi ze swych nor, ponieważ unika promieni słonecznych, ale gdy niebo pokryte jest chmurami, pędzi wówczas aktywne życie. Żywi się wyłącznie trawą, którą również suszy na zimę i ustawia w stogi przy wylocie nory. Ten bardzo osobliwy zwyczaj jest wywołany koniecznością, gdyż szczekuszka nie przesypia zimy i w przypadku niezrobienia zapasów tego rodzaju narażona byłaby na śmierć głodową.

Drugim charakterystycznym gatunkiem jest szczekuszka malutka (Ochotona pusillus), zamieszkująca środkową Azję i na zachód sięgająca do Syberii włącznie. To malutkie zwierzątko, o długości ciała zaledwie do 15 cm i bez śladu ogonka, ma futerko brązowe, a uszy biało obramowane. Rzadko tylko występuje na terenach zagospodarowanych przez człowieka, trzyma się najchętniej dolin między pagórkami i zaklęśnięć gruntu. Kryje się tutaj w niskich zaroślach przed licznymi wrogami, zwłaszcza przed ptakami drapieżnymi. Żyje w dużych koloniach. Nory, położone blisko siebie, składają się z 3-5 korytarzy, prowadzących do głównej komory. Podobnie jak szczekuszka dauryjska, szczekuszka malutka opuszcza norę głównie w nocy, a w dzień tylko przy dużym zachmurzeniu nieba. Żywi się miękkimi częściami drobnolistnych gatunków niskich roślin, a szczególnie ulubionym jej przysmakiem jest piołun. Pragnienie gasi rosą pokrywającą liście.

Jak wszystkie szczekuszki, szczekuszka malutka nie zasypia na zimę i na ten ciężki okres gromadzi zapasy pokarmu w postaci wysuszonego siana. Trawę w tym celu ścina ostrymi zębami i suszy ją na słońcu. W zależności od zamieszkiwanego terenu, siano gromadzi w stogach w szczelinach skalnych lub wewnątrz własnych nor. Do stogów tych prowadzą podziemne chodniki bezpośrednio od komór.