Drugim rodzajem przystosowań etologicznych do warunków środowiska jest gromadzenie zapasów. Na ogół zjawisko to występuje u ssaków zamieszkujących okolice o okresowym braku pożywienia. Jedne gatunki w takich warunkach gromadzą zapasy w organizmie i okres głodu spędzają bez pobierania pokarmu, inne natomiast zdobyły umiejętność gromadzenia pokarmu w spiżarniach lub w sąsiedztwie schronień i to w takiej postaci, aby był on jadalny przez dłuższy okres. Niektóre drapieżniki przechowują w zimie nawet mięso, zakopując je w ziemi lub śniegu, albo zawieszając na gałęziach drzew.
Najbardziej rozpowszechnione jest gromadzenie zapasów u niektórych zająco-kształtnych i gryzoni. Na przykład szczekuszki żyjące w północnej Azji i wysoko w górach suszą na zimę siano, które w tej trwałej postaci składają następnie w norach. Bobry gromadzą pod wodą duże ilości pni i gałęzi drzew, które zjadają wówczas, gdy zamarznięcie wody uniemożliwi im dalsze wyprawy po pokarm. Gromadzenie zapasów nasion jest obyczajem wiewiórek. Największe zapasy robią gatunki stepowe, ze względu na okresowe pojawianie się w tym środowisku odpowiedniego pokarmu w nadmiarze i okresowy jego brak. Przykładem może być tutaj chomik.
Składanie zapasów jest obyczajem przede wszystkim ssaków nie zapadających w sen zimowy. Jednakże i niektóre przesypiające zimę gromadzą pokarm, który zjadają przeważnie po obudzeniu się ze snu na wiosnę.
Wszystkie wymienione przystosowania etologiczne są w gruncie rzeczy wynikiem okresowej zmienności warunków środowiska, prowadzącej do powstania rocznego rytmu życia. Okresowość pór roku w okolicach pozatropikalnych wywołuje okresowe zmiany w życiu ssaków. W tropikach, gdzie temperatura w ciągu roku jest prawie niezmienna, ssaki nie wykazują okresowego rytmu życia.
Przejawem rytmu w okolicach umiarkowanych i chłodnych jest sezon rozrodu przypadający na najkorzystniejszą porę roku, zapewniającą matce i potomkowi dostateczną ilość najodpowiedniejszego pokarmu.
W chłodnej porze roku w okolicach pozatropikalnych ustaje wegetacja roślin, co ogranicza ilość pokarmu i powoduje, że ssaki roślinożerne muszą albo gromadzić zapasy, albo zimę przesypiać, albo też wędrować w okolice zapewniające dostatek pożywienia. Jednakże takie sezonowe wędrówki są u ssaków znacznie mniej rozpowszechnione niż u ptaków i występują u niewielu tylko gatunków. Interesujące jest przy tym, że na ogół sezonowe wędrówki odbywają duże ssaki naziemne i morskie (bizony, antylopa widłoroga, renifery, walenie i niektóre płetwonogie) oraz nietoperze. Wędrówki tych ostatnich nie są zresztą związane z poszukiwaniem pokarmu, lecz z wyborem najdogodniejszego miejsca w jaskini na zimowanie.