polatucha (Sciuropterus volans)

Blisko spokrewniona z wiewiórką jest polatucha (Sciuropterus volans), u której przystosowanie do życia nadrzewnego jest jeszcze wyraźniejsze. Porusza się ona między drzewami wykonując długie, do 45 m skoki. Występuje głównie na Syberii i w północnej Europie, sięgając na zachód po Łotwę i Skandynawię. Liczna jest w tajdze. Długość tego malutkiego zwierzątka nie przekracza na ogół 20 cm, a szerokiego ogona dochodzi do 15 cm. Ubarwienie grzbietu jest płowobrunatne, brzucha zaś białe. Po bokach ciała między przednimi a tylnymi nogami rozpięty jest owłosiony fałd skórny, tzw. błona lotna, tworząca podczas skoku rodzaj spadochronu. Skoki ślizgowe, oprócz pokonywania przestrzeni, mają dla polatuchy znaczenie obronne, gdyż umożliwiają bezbronnemu zwierzęciu ucieczkę przed atakiem drapieżników, przede wszystkim kun.

Ulubionym środowiskiem występowania polatuchy są głównie lasy mieszane, z dużą ilością brzozy. Rzadziej spotkać ją można w lasach iglastych. Aktywna o zmroku i w nocy, dzień przesypia w gnieździe, które buduje w dziuplach drzew. Bardzo dobrze wspina się po drzewach, unika natomiast przebywania na ziemi, gdzie błona lotna utrudnia jej ruchy. Żywi się głównie pączkami, owocami i nasionami drzew liściastych i iglastych oraz krzewów. Od czasu do czasu zjada również owady i ich larwy. We właściwy sen zimowy nie zapada. W okresie zimy wychodzi od czasu do czasu z ciepło wysłanego gniazda i pożywia się pączkami drzew.

Ciąża trwa około 5 tygodni. W ciągu roku samica rodzi 2 razy po 2-3 młodych. Gniazda, w których rodzi i wychowuje potomstwo, są starannie przygotowywane przez matkę w dziupli drzewa, wysłanej miękkimi włóknami roślinnymi.