Najwyraźniejsze przystosowania do środowisk występują w narządach lokomotorycznych ssaków. Poplewski wyróżnił pięć głównych typów przystosowawczych z wieloma podtypami.
Do typu wodnego należą zwierzęta w mniejszym albo większym stopniu przystosowane do stałego lub częściowego życia wodnego. Zasadnicze przystosowania do środowiska wodnego obejmują: kształt ciała, który dla łatwiejszego pokonywania oporu wody staje się wrzecionowaty, przekształcenie kończyn przeważnie w szerokie płetwy, a ogona u wielu form w główny mechanizm napędowy.
Ssaki należące do typu wodnego można podzielić na dwa podtypy. Jeden podtyp obejmuje ssaki, które tylko część życia spędzają w środowisku wodnym i mogą się poruszać po lądzie, chociaż zwykle bardziej niedołężnie niż ssaki lądowe. Należące tu gatunki wchodzą do wody głównie w celu zdobycia pokarmu. Przedstawiciele tego podtypu mają skrócone obie pary kończyn oraz między palcami błonę pływną, która zwiększa powierzchnię stóp, a tym samym ułatwia pływanie. Ciało ich jest zwykle pokryte gęstą sierścią z silną warstwą włosów wełnistych. Małżowiny uszne są małe, ukryte. Narząd napędowy stanowi ogon, zwykle spłaszczony w kierunku pionowym lub poziomym (na przykład u wychuchola, bobra czy piżmaka), albo kończyny przednie przekształcone w płetwy (u dziobaka), albo też kończyny tylne (u fok, kałana czy wydry).
Podtyp drugi obejmuje ssaki, które utraciły zdolność wychodzenia na ląd. Należą tu wyłącznie walenie i syreny. Mają one wrzecionowaty kształt ciała bez wyodrębnionej szyi oraz płetwę ogonową dwudzielną, ustawioną poziomo, która pozbawiona jest elementów szkieletu kostnego i stanowi mechanizm napędowy. Kończyny tylne są całkowicie uwstecznione, a przednie przekształcone w mniejsze lub większe płetwy będące wyłącznie narządem sterowniczym. U niektórych waleni na grzbiecie znajduje się płetwa grzbietowa, zbudowana z mięśni i skóry, pomagająca w utrzymywaniu równowagi. Cechą charakterystyczną ssaków żyjących stale w wodzie jest gruba skóra pozbawiona uwłosienia oraz gruba podskórna warstwa tłuszczu, która spełnia rolę izolacji termicznej. Prócz tego wielka masa tłuszczu zmniejsza ciężar właściwy zwierzęcia.
Ssaki te są fizjologicznie przystosowane do przebywania przez dłuższe okresy pod wodą, nie mają małżowin usznych, a ich nozdrza przesunięte na górną stronę głowy są pod wodą zamykane specjalnymi mięśniami.
Znacznie bardziej zróżnicowany jest typ naziemny ssaków. Należą do niego zwierzęta biegające po powierzchni ziemi. Środowisko ich życia jest o wiele bardziej zróżnicowane niż środowisko wodne. Ssaki naziemne mogą żyć na suchych pustyniach o miękkim lub twardym podłożu. Mogą przebywać na bagnach i trzęsawiskach, które nie dają pewnego oparcia kończynom. Występują na otwartych przestrzeniach stepów i w najgęstszym lesie u podnóża ogromnych drzew. Jest to najbardziej rozpowszechniony typ ssaków, występujący we wszelkich strefach klimatycznych.
Należące do tego typu ssaki można podzielić na kilka podtypów, z których najważniejsze są ssaki biegające. Ten podtyp powstał na pewno na wielkich obszarach bezdrzewnych, przede wszystkim na trawiastych stepach. Ssaki tu należące to niemal bez wyjątku gatunki długonogie, u których często występuje redukcja palców do dwóch lub nawet tylko do jednego. Większość należy do palcochodów, opierających się w biegu na końcach placów, które są w większości przypadków opatrzone zabezpieczającymi twardymi utworami w postaci kopyt. Zmniejszenie powierzchni zetknięcia się kończyn z podłożem pozwala na rozwijanie znacznie większej szybkości. Szybkiemu biegowi sprzyja też smukły zazwyczaj kształt ciała o wydłużonej szyi i stosunkowo niewielkiej głowie. W otwartym terenie przydatne są wszystkie narządy zmysłów, toteż ssaki biegające mają w równym stopniu wykształcony wzrok, słuch i węch.
Większość ssaków biegających to organizmy roślinożerne. Są one na ogół całkowicie bezbronne w razie napadu, a jedyną formą obrony przed wrogiem jest ucieczka. Przystosowaniem obronnym są więc silnie umięśnione kończyny, sprawne, silne serce i duża pojemność płuc.
Do podtypu ssaków skaczących należą gatunki o wydłużonych kończynach tylnych i często skróconych kończynach przednich. Ich cechą charakterystyczną jest silny i zazwyczaj długi ogon, biorący udział w skakaniu. Skrócenie kończyn przednich powoduje mniej lub bardziej pionową postawę (na przykład u kangurów czy skoczków pustynnych), a także częste unoszenie się na tylnych nogach na krótki czas, co obserwować można u zająca lub wiewiórki. Ten podtyp, podobnie jak poprzedni, powstał w środowiskach otwartych. Do niego zaliczamy także niektóre ssaki o kończynach nie przekształconych w narząd skoku. Przykładem mogą być niektóre koty, które doganiają zdobycz kilkoma ogromnymi skokami, a nie biegiem, jak inne drapieżniki.
Podobnie jak ssaki z podtypu biegających, ssaki skaczące żyją wyłącznie na terenach otwartych i w związku z tym mają dobrze rozwinięte wszystkie narządy zmysłów.
Zupełnie odrębne cechy wykazują ssaki należące do typu nadrzewnego. Obdarzone są one umiejętnością wspinania się po stromych powierzchniach i utrzymywania równowagi na niewielkich płaszczyznach. Należą tu gatunki, dla których korony drzew są niemal wyłącznym, rzadko tylko opuszczanym środowiskiem życia, a także te ssaki, które na drzewach szukają okresowych kryjówek lub pokarmu.
O ile należące do pierwszej grupy wykazują bardzo skrajne przystosowania, to u drugich mogą być one nieznaczne i ujawniać się na przykład tylko w postaci ostrzejszych i dłuższych pazurów, pomocnych przy wspinaniu się na gałęziach. Również sposób wchodzenia i schodzenia z drzew jest bardzo rozmaity. Jedne gatunki schodzą głową w dół, inne zsuwają się tyłem. Jedne potrafią utrzymać się na najdrobniejszych gałązkach, inne zatrzymują się na najgrubszych rozgałęzieniach pnia. Obok pazurów przystosowaniem do nadrzewnego życia są zazwyczaj długie, chwytne kończyny, zwykle jednakowej długości, ale czasem z wyraźną przewagą jednej pary. Typowym przystosowaniem jest też długi, często chwytny ogon. U ssaków poruszających się bardzo wolno wśród koron drzew i nigdy ich nie opuszczających, typowym przystosowaniem są długie kończyny, których palce wraz z pazurami tworzą haki umożliwiające zawisanie zwierzęcia na gałęzi. U takich form, na przykład u leniwców, ogon jest zredukowany.
Ogromna większość ssaków nadrzewnych jest roślinożerna. Istnieją też gatunki owadożerne, natomiast mięsożerne są zwykle formy tylko okresowo wchodzące na drzewa, właśnie w poszukiwaniu pokarmu, chociaż i one nie gardzą owocami.
Najważniejszym zmysłem dla większości ssaków nadrzewnych jest słuch, który lepiej niż inne zmysły może w gęstwinie liści poinformować o zbliżaniu się niebezpieczeństwa. Na drugim miejscu znajduje się wzrok, szczególnie przydatny formom, które przeskakują z jednego drzewa na drugie i muszą oceniać odległość. Natomiast węch, który w tym środowisku nie ma wielkiego znaczenia, u wielu gatunków uległ silnemu uwstecznieniu.
Specyficznym przystosowaniem do życia nadrzewnego jest rozwój po bokach ciała fałdów skórnych, które napinane przez kończyny służą jako spadochron przy zeskakiwaniu z wysokich drzew, a także umożliwiają skoki na duże odległości z drzewa na drzewo. Fałdy takie, powiększające płaszczyznę ciała, przy odpowiednim sterowaniu pozwalają ssakom na lot ślizgowy, dochodzący u niektórych gatunków do ponad stu metrów.