piesek preriowy (Cynomys socialis)

Odpowiednikiem susłów jest na preriach piesek preriowy (Cynomys socialis), występujący od zachodniej części stanów Teksas i Kanzas po górny bieg Missouri i podnóże Gór Skalistych. Mimo swej nazwy, która pochodzi od szczekliwego głosu, piesek preriowy jest gryzoniem spokrewnionym blisko ze świstakiem i bobakiem. Zwierzę to, o długości ciała ponad 20 cm i ogona 10 cm, pokryte jest króciutką i gęstą sierścią, po stronie grzbietowej szarobrunatną, po stronie brzusznej brudnobiałą. Koniec ogona jest brunatnoczarny. Ciało pieska jest krępe, o krótkich nogach i dużej głowie ze zredukowanymi workami policzkowymi.

Gatunek ten występuje ogromnymi koloniami na bezdrzewnych trawiastych preriach. Na kilku kilometrach kwadratowych liczba jego osobników może przekraczać milion. Wygrzebują one duże i głębokie nory, tworząc na powierzchni kopce. Rzadko oddalają się od swych kryjówek na większą odległość. Są ogromną plagą okolic stepowych, ponieważ stanowią zagrożenie dla koni i bydła, które często łamią nogi wpadając do nor gęsto pokrywających teren. Często w norach pieska stepowego żyją grzechotniki i sowy stepowe, które nie są jednak nieszkodliwymi współmieszkańcami, lecz po prostu gryzoń ten stanowi ich ulubiony pokarm.

Pieski preriowe są zwierzętami dziennymi. Żywią się wyłącznie pokarmem roślinnym. Ze względu na to, że preria w zimie nie zapewniałaby im pokarmu, okres ten przesypiają w swoich norach. Samica daje jeden miot w roku.