Panda

Południowo-wschodnią Azję zamieszkują dwa spokrewnione ze sobą gatunki z rodziny szopowatych: panda mała (Ailurus fulgens), przypominająca wielkością kota, oraz panda wielka (Ailuropoda melanoleuca) podobna do niedźwiedzia. Oba gatunki żyją w największych gęstwinach niedostępnych lasów. Panda wielka występuje we wschodnim Tybecie, panda mała zaś w południowo-wschodnich Himalajach do Nepalu, Asamu i Junanu.

Panda mała, której ciało ma około 60 cm długości, a ogon 40 cm, pokryta jest gęstym futrem, rudym na grzbiecie i czarnym po stronie brzusznej.

Głowę ma białawą, a ogon w niewyraźne poprzeczne prążki. Ubarwienie to jest przystosowaniem do życia w głębi ciemnych lasów, których nigdy nie opuszcza. Panda mała żyje w grupach tworzących rodziny, złożone z kilku osobników. Prowadzi nadrzewny tryb życia. Po drzewach wspina się znakomicie. Żywi się głównie owocami i liśćmi roślin, niekiedy zjada także drobne zwierzęta.

Panda wielka, wielkości małego niedźwiedzia, ubarwiona jest czarno-biało. Uszy, kończyny przednie i tylne oraz obwódki wokół oczu ma czarne, resztę ciała zaś śnieżnobiałą.

Jej ulubionym środowiskiem jest gęsty, wilgotny las porastający stoki wzgórz. Żywi się pędami bambusa. Do tego rodzaju pokarmu przystosowane jest jej uzębienie, o potężnych płaskich trzonowcach, którymi przegryza pędy, aby dostać się do miękiszu. Od czasu do czasu dla odmiany panda ta zjada małe ssaki lub ryby. Żyje w ukryciu, jest nieśmiała i zupełnie nieagresywna, tak że ludzie mieszkający w jej bezpośrednim sąsiedztwie zupełnie nie wiedzą o jej obecności. Praktycznie nic nie wiadomo o życiu pandy wielkiej na swobodzie.

Oba gatunki pand spotyka się od czasu do czasu w ogrodach zoologicznych, ale znoszą one źle warunki niewoli i zwykle szybko giną.