pancernik

W przeciwieństwie do dwóch poprzednich rodzin, pancerniki — należące również do szczerbaków — nie są na ogół zwierzętami leśnymi. W lasach występuje tylko jeden gatunek — pancernik długoogonowy zwany też pebą. Nazwa całej rodziny pochodzi od „pancerza” kostnego pokrywającego ciało, z wyjątkiem brzucha i wewnętrznej powierzchni kończyn, które okryte są skórą porośniętą rzadką sierścią. Pancerz zbudowany jest z zestawionych ruchomo kostnych tarczek pokrytych rogowymi łuskami. Część tarczek ułożona jest w poprzeczne pasy, co umożliwia zwierzętom zwijanie się w kłębek w razie niebezpieczeństwa. Liczba pasów jest charakterystyczna dla gatunku. Palce pancerników zakończone są silnymi pazurami, które służą do grzebania w ziemi.

Peba (Dasypus novemcinctus) jest najlepiej poznanym gatunkiem z tej rodziny. Długość jej ciała wynosi około 40 cm. Posiada ona 9 szeregów płytek, a pomiędzy tarczkami na jej grzbiecie sterczą pojedyncze, szczeciniaste włosy. Peba żyje w gęstych lasach na dużym obszarze od Argentyny do Meksyku. Jest aktywna w nocy, a w ciągu dnia ukrywa się w norach samodzielnie wygrzebywanych. Nory te często znajdują się w bliskim sąsiedztwie mrowisk lub kopców termitów, których mieszkańcy stanowią stały pokarm tego zwierzęcia. Mimo dość ciężkiej budowy pancernik ten potrafi przebywać rzeki i to nie idąc po dnie, jak dawniej sądzono, lecz płynąc. Peba połyka powietrze, które wypełnia jej jelito i zmniejsza względny ciężar ciała ułatwiając pływanie. Przez gęstwiny, które stanowią jej ulubione środowisko, peba przeciska się siłą, dobrze zabezpieczona swym pancerzem przed kolcami i cierniami. W jednym miocie samica daje 2-4 młode.