Tapir

tapir

W nadwodnych, błotnistych puszczach amerykańskich żyją 3 gatunki bardzo oryginalnej rodziny ssaków nieparzystokopytnych — tapirów, różniące się ubarwieniem od omówionego już tapira malajskiego. Wszystkie one mają podobne obyczaje, przedstawimy tu więc najpospolitszego z nich, tapira anta (Tapirus terrestris). Zamieszkuje on obszar od Wenezueli i Gujany, poprzez dorzecze Amazonki, po północną Argentynę, na którym trzyma się błotnistych lasów, unikając wszelkich otwartych przestrzeni. W najgęstszych partiach lasów wydeptuje stałe ścieżki, wyłamując rosnące na drodze krzewy całą siłą swego masywnego ciała. Zwierzę to, o długości do 2 m, w sposobie poruszania się przypomina świnię. Z głową spuszczoną tuż nad ziemią i zadem wyższym niż kłąb, bez trudu przepycha się przez gęstwiny. Podobnie jak u kapibary, która również występuje na obszarach błotnistych i bagiennych, kończyny tapira przystosowane są anatomicznie do poruszania się po miękkim podłożu. Kończyny przednie są czteropalczaste, tylne trójpalczaste, a palce zakończone małymi racicami. Innym wyraźnym przystosowaniem u tego zwierzęcia jest budowa pyska. Nos i górna warga są zrośnięte i tworzą ruchliwy ryj w kształcie trąby, zakrywający od góry dolną stronę pyska. Za pomocą takiego pyska tapir z łatwością zbiera pożywienie, które na ogół stanowią liście drzew i krzewów. Szczególnie ulubionym jego przysmakiem są liście młodych palm. Zjada również owoce opadłe z drzew. Na obszarach bagiennych odżywia się głównie roślinami wodnymi. Niekiedy zapuszcza się na plantacje trzciny cukrowej, melonów, drzew kakaowych wyrządzając tam pewne straty. Żeruje nocą. W ciągu dnia chroni się w bardzo zacienionych gęstwinach, ale najchętniej odpoczywa w błocie, bagnie lub wodzie stojącej, gdzie często zażywa kąpieli. Z natury dość bojaźliwy, w razie jakiegokolwiek niebezpieczeństwa chroni się także do wody.

Tapiry żyją pojedynczo i tylko w okresie rui i w okresie wychowywania młodych łączą się w pary. Samica po około 13-miesięcznej ciąży rodzi zwykle jedno( młode; wyjątkowo tylko przychodzą na świat bliźnięta. Małe tapiry różnią się od rodziców przede wszystkim charakterystycznym ubarwieniem — są pasiaste jak warchlaki dzika. Przez pewien czas po porodzie samce pozostają jeszcze z samicami, a później odchodzą i znowu żyją samotnie. Wychowaniem młodych zajmuje się ..wyłącznie samica.