lis polarny – piesiec (Alopex lagopus)

Równie charakterystycznym, jakkolwiek znacznie mniej znanym drapieżnikiem tundry jest lis polarny, czyli piesiec (Alopex lagopus). Występuje on w północnej Europie, Azji i w Ameryce Północnej, odbywając regularne wędrówki sezonowe na południe. Zwierzę to, o długości ciała 70-100 cm i ogona 30-35 cm, jest bardzo dobrze przystosowane do środowiska wiecznych lodów i mrozów. Świadczą o tym krótkie uszy, gęsto owłosione podeszwy kończyn i bardzo obfite, puszyste futro, które zmienia barwę. W lecie jest ono brązowoszare, natomiast w zimie — po lince jesiennej — zupełnie białe. Piesiec zamieszkuje tereny na północ od granicy drzew. Żyje w rozgałęzionych norach, które wygrzebuje w ziemi, śniegu lub w szczelinach lodowców. Jest zwierzęciem głównie mięsożernym. Zjada lemingi, zające polarne, ptaki i ich jaja, ryby, nie gardzi również padliną fok i waleni. W okresie braku pożywienia zwierzęcego zjada też pokarm roślinny.

Ruja u pieśców następuje w okresie od lutego do kwietnia. Po około 52-dniowej ciąży samica rodzi 4-8 młodych, które przez około 2 tygodnie są ślepe, ale już w momencie urodzenia okryte są puszystym, ciepłym futerkiem. Młode szczenięta osiągają dojrzałość po upływie około 10 miesięcy.

Pieśce, jako cenne zwierzęta futerkowe, są często hodowane, a ich futro znane jest w handlu pod nazwą niebieskich lisów.