Łasica syberyjska (Mustela sibirica)

Najmniejszym z drapieżników tajgi jest łasica syberyjska (Mustela sibirica), żyjąca na dużych obszarach tajgi syberyjskiej i na Dalekim Wschodzie. Jest to średniej wielkości zwierzę, o długości ciała 25-39 cm i ogona około 20 cm. Ma stosunkowo niskie nogi i charakterystyczny, bardzo puszysty, okazały ogon. Sierść w zimie jasnoruda, gęsta i puszysta, w lecie staje się rzadsza i ciemniejsza.

Łasica syberyjska jest typowym mieszkańcem tajgi. Występuje zarówno w lasach górskich, jak i na równinach, zwłaszcza w dolinach rzek, na brzegach dużych jezior, w zaroślach krzewów, w wiatrołomach i wszędzie tam, gdzie żyje dużo gryzoni. W lasostepach trzyma się przede wszystkim lasów brzozowych. Nie unika terenów zamieszkałych przez człowieka. Poluje głównie o zmierzchu i w nocy, ale czasami spotkać ją można także w dzień. Po powierzchni ziemi porusza się skokami, wchodzi także na drzewa, gdzie łowi wiewiórki. Jest dobrym pływakiem i obserwowano jej pogoń wpław za karczownikami. Aktywne życie prowadzi przez cały rok i tylko w najbardziej mroźne dni szuka schronienia w norach lub w dziuplach. Żywi się głównie gryzoniami, przede wszystkim karczownikami, ale chwyta także mniejsze gatunki wielkości myszy, jak i większe, na przykład zające bielaki. Tylko w okresach , głodu zjada ptaki, płazy i ryby.

Okres godowy przypada w końcu zimy lub na początku wiosny. Po 28-30-dnio-wej ciąży samica rodzi 2-10 młodych, które są ślepe, niedołężne i nagie, ale po kilku dniach porasta je gęste rude futerko. Przez 2 miesiące samica karmi je mlekiem. W końcu lata młode usamodzielniają się i zaczynają wieść koczownicze życie, najpierw wszystkie razem, a później pojedynczo. Samiec nie bierze udziału w wychowaniu młodych.