łasica (Mustela nivalis)

Stepy o wysokiej trawie, a także sztuczne stepy Europy (z wyjątkiem dalekiej północy i Irlandii), większej części Azji, północnej Afryki i Ameryki Północnej zamieszkuje mały drapieżnik — łasica (Mustela nivalis). W Polsce jest pospolita, ale nieliczna i objęta ochroną gatunkową. Długość ciała samców waha się w granicach 19-24 cm, samic natomiast— 15-20 cm. Długość ogona wynosi 4-7 cm. Ciężar samców nie przekracza 130 g, a samic dochodzi do 75 g. W lecie sierść łasicy jest na grzbiecie czekoladowobrązowa, a na spodniej stronie ciała — biała. Zimą w północnych rejonach łasice zmieniają ubarwienie na niemal zupełnie białe.

Łasica występuje w najrozmaitszych środowiskach. U nas najczęściej można ją spotkać na polach uprawnych, łąkach, brzegach lasów, w zaroślach, a także w parkach i na cmentarzach. W górach dochodzi do 3500 m n.p.m. Na okres zimy przenosi się w pobliże zabudowań ludzkich, gdzie osiedla się w stogach, stajniach, budynkach gospodarskich itp. Gniazda swoje łasica zakłada w rozmaitych norach innych zwierząt, a także sama wygrzebuje nory pod kamieniami, pod korzeniami drzew, wśród gęstych krzewów, a nawet pod budynkami. Jest zwierzęciem całkowicie naziemnym.

Aktywne życie prowadzi w nocy, ale niekiedy widzi się ją także w ciągu dnia. Przeważnie jednak dzień przesypia w swej kryjówce. W czasie polowania nigdy nie oddala się od gniazda na większą odległość niż 300 m. Poluje głównie na gryzonie polne i leśne, a także na jaszczurki, żaby i owady. Silnie wydłużony smukły tułów i ogromna elastyczność ciała pozwala łasicy na wkradanie się do nor gryzoni. Ulubionym jej przysmakiem są jaja ptasie, które wypija, zrobiwszy uprzednio dziurkę na jednym końcu. Łasica nie robi na ogół zapasów i rzadko tylko można znaleźć w jej norach zabite gryzonie. Zwykle dzieje się tak jedynie w okresie masowych pojawów tych zwierząt. Łasica jest drapieżnikiem bardzo krwiożerczym i na ogół zabija więcej, niż może zjeść. Jest więc zwierzęciem bardzo pożytecznym, gdyż — jak obliczono — jedna łasica w ciągu swego życia zabija 2000-3000 drobnych gryzoni.

Ruja u łasicy występuje w różnych porach roku, najczęściej jednak wczesną wiosną, zwykle w okresie od lutego do, kwietnia. Po ciąży, która trwa w zależności od pory roku 5-10 tygodni, samica rodzi — przeważnie w kwietniu lub maju — 3-8 młodych. Na poród wyszukuje zawsze miejsca bardzo spokojne, a legowisko wyścieła miękko słomą, sianem i liśćmi. Młode przychodzą na świat ślepe, a oczy otwierają dopiero po upływie 25 dni. Matka bardzo troskliwie opiekuje się potomstwem, karmi je do 7 tygodnia, a później dostarcza pokarmu stałego w postaci myszy polnych i leśnych, które przynosi do gniazda zwykle żywe. W razie niebezpieczeństwa przenosi swe młode w spokojne miejsce. Dojrzałość płciową łasice uzyskują w 9 miesiącu życia. Żyją 4-7 lat.