kuna domowa (Martes foina)

Mniej związana z lasem, ale również tu spotykana, jest kuna domowa (Martes foina). Występuje ona w środkowej i południowej Europie od wybrzeży Atlantyku na wschód (oprócz Wielkiej Brytanii) i od wybrzeży Morza Śródziemnego do Bałtyku, obejmując swym zasięgiem wyspy Danii. Długość jej ciała wynosi 40-50 cm, ogona 21-27 cm, ciężar samców osiąga 1,7-2,3 kg, a samic 1,1-1,5 kg. Od gatunku poprzedniego różni się krótszymi nogami i dłuższą głową. Futerko ma szarobrązowe lub brązowożółtawe na grzbiecie i jaśniejsze po stronie brzusznej. Ogon i nogi są ciemniejsze niż reszta ciała.

Oprócz lasów zamieszkuje zakrzewione okolice skaliste, a nawet parki i ogrody wsi i miast. W zabudowaniach ludzkich żyje zwykle na strychach, w stodołach, w ruinach, a niekiedy w kupach kamieni lub chrustu i w wypróchniałych pniach drzew. W odróżnieniu od kuny leśnej źle wspina się po drzewach. Na łowy w zasadzie wyrusza o zmierzchu, a okres jej aktywności trwa całą noc. W lecie decyduje się niekiedy na opuszczenie swej kryjówki i poszukiwanie pokarmu nawet w ciągu dnia. Żywi się głównie małymi ssakami i ptakami mieszkającymi w krzewach i ogrodach; na ogół jej ofiarą nie padają gatunki leśne. Chętnie zjada również owoce, które stanowią w lecie i jesieni około 80% jej pokarmu. Czasem zakrada się do kurników i gołębników, przy czym zabija więcej ofiar niż może zjeść.

W maju. po ciąży trwającej około 9 miesięcy, samica rodzi 2-7 młodych. Są one ślepe, a oczy otwierają po upływie 6 tygodni. Przez 3 miesiące ich jedynym pokarmem jest mleko matki. W drugim roku życia osiągają dojrzałość płciową.