kot bengalski (Felis bengalensis)

Tropikalne lasy i sawanny są ojczyzną kota bengalskiego (Felis bengalensis), którego zasięg obejmuje ogromny obszar Indii i Malajów na południu, przez Tybet, Chiny aż do Mandżurii i wysp japońskich, a pa północy do Amuru i Ussuri. Całkowita długość tego zwierzęcia wynosi 75-100 cm, z czego prawie czwarta część przypada na ogon. Ubarwione jest ono jasno: żółto, ochrowo lub szaro, z czarnymi albo rudobrązowymi gęstymi plamami. Na obszarze występowania istnieją też okazy prawie jednolitego koloru. Z reguły jednobarwne jest futro zimowe o bardzo długim włosie.

Ulubionym środowiskiem życia tego smukłego drapieżnika są lasy tropikalne i gęste zarośla oraz śródstepowe grupy drzew. Koty bengalskie są zwierzętami nocnymi i na łowy wychodzą dopiero o zmierzchu. Ich pokarm stanowią przede wszystkim rozmaite ptaki oraz te ssaki, z którymi mogą sobie poradzić. Dzień koty te spędzają w kryjówkach, odpoczywając i śpiąc. Żyją parami. Samica po ciąży trwającej 65-70 dni rodzi 2-4 młode, w których wychowaniu bierze znaczny udział także ojciec, a oboje rodzice w razie potrzeby bronią zaciekle swego potomstwa. W niewoli koty bengalskie zachowują się jak domowe i łatwo dają się oswajać. Niekiedy są hodowane do tępienia gryzoni domowych.