koszatka (Dryomys nitedula)

Podobna do żołędnicy jest koszatka (Dryomys nitedula), żyjąca w środkowej i wschodniej Europie. Północna granica jej zasięgu biegnie przez Śląsk, Białowieżę, Litwę, na wschód po Kamę i Wołgę, a na południu dochodzi do Morza Czarnego i Kaukazu. Gryzoń ten występuje również w zachodniej Azji. W Polsce jest rzadki i objęty ochroną gatunkową. Długość jego ciała wynosi 8,5-12 cm. Ubarwienie strony grzbietowej oraz bardzo puszystego ogona — oliwkowoszare lub brązowo-szare, czasem z rdzawym nalotem — wyraźnie odcina się od kremowego czy białego spodu ciała. Wokół każdego oka występuje czarna smuga, która dochodzi aż do ucha.

Koszatka zamieszkuje stare lasy, najczęściej liściaste, rzadziej mieszane, głównie ich brzegi i polany porośnięte krzewami. Żeruje od zmierzchu do rana, w dzień przebywa w gnieździe, które zakłada w dziuplach lub buduje w kształcie kuli, ze źdźbeł trawy albo z suchych liści; korzysta również z opuszczonych gniazd ptaków, głównie srok i wron. Żywi się orzechami, jagodami i innymi owocami oraz nasionami. Czasem zjada również pokarm zwierzęcy, głównie owady i ich larwy. Na jesieni gromadzi zapasy na zimę, które umieszcza w zimowych legowiskach w dziuplach, pod korzeniami drzew, w starych gniazdach wiewiórek, srok, myszołowów, a niekiedy w norach ziemnych i w zabudowaniach. Sen zimowy koszatki trwa od października do końca marca. Na wiosnę budzi się i rozpoczyna aktywne życie.

W maju lub w czerwcu samica rodzi 2-5 młodych, które otwierają oczy po 3 tygodniach. Koszatka żyje 5-6 lat.