Kapucynki

Wysokopienne, pozbawione podszycia lasy są ojczyzną kapucynki czarnobiałej (Cebus capucinus), mającej na głowie charakterystyczny czub przypominający kaptur zakonnika.

Od czepiaków różni się krótszym ogonem, który nie spełnia roli narządu czepnego, oraz krótszymi, bardziej proporcjonalnymi kończynami. Jej naturalnym środowiskiem są obszary leśne rozciągające się od Kolumbii do Panamy. Tę niewielką małpkę, o ciężarze ciała 1 -2 kg, cechuje zmienność ubarwienia. Większą część życia spędza ona na drzewach, które opuszcza rzadko, na przykład gdy musi udać się do wodopoju. Jest bardzo ruchliwa i odbywa długie wędrówki, przenosząc się stale z jednego drzewa na drugie; nie obiera sobie stałego miejsca pobytu. W trakcie wędrówek zbiera pokarm najrozmaitszego rodzaju, tak że sądzi się, iż jest wszystkożerna.

Kapucynka żyje prawdopodobnie małymi rodzinami, w skład których wchodzi zazwyczaj 5-10 osobników. W grupie takiej większość stanowią samice. Będąc zwierzęciem dziennym, małpka ta rzadko tylko w czasie wielkich upałów zasypia w ciągu dnia. Na miejsca snu wyszukuje najbardziej zacienione gęstwiny, utworzone przez gałęzie i pnącza. W schronieniu takim układa się, zwija w kłębek i nakryta ogonem zasypia.

Kapucynki odznaczają się bardzo słabym słuchem i węchem; wydaje się, że najważniejszą rolę w ich życiu odgrywa dotyk.