jeleń wirginijski (Odocoileus virginianus)

Spośród wielu gatunków jeleni północnoamerykańskich najbardziej charakterystyczny jest jeleń wirginijski (Odocoileus virginianus), zamieszkujący wszelkie lasy wschodniej części Ameryki Północnej, z wyjątkiem obszarów wysuniętych najbardziej na północ. W zachodniej części kontynentu jego odpowiednikiem jest jeleń długoogonowy, stanowiący podgatunek jelenia wirginijskiego. Długość ciała jelenia wirginijskiego wynosi około 1,8 m, ogona 30 cm, wysokość w kłębie około 1 m. Poroże jest stosunkowo niewielkie i osiąga wysokość 30 cm. Z reguły samice są znacznie mniejsze od samców, ich wysokość nie przekracza 80 cm, a długość 1,3 m. Ubarwienie w lecie żółtoczerwone, na jesieni zmienia się w szarobrunatne. Głowa zawsze jest ciemniejsza od reszty tułowia. W zimowej szacie jeleń wirginijski przypomina ubarwieniem naszą sarnę. Zamieszkuje on głębokie lasy i jest zwierzęciem nocnym, co w jego środowisku zapewnia mu stosunkowo największe bezpieczeństwo. Okres rui przypada w październiku. Na wiosnę samica rodzi jedno młode, ubarwione ciemnobrunatno z żółtawymi cętkami.