Gronostaj (Mustela erminea)

W lasach liściastych strefy umiarkowanej szczególnie licznie reprezentowane są drapieżniki. Wiele spośród nich spotykamy i w naszych lasach. Gronostaj (Mustela erminea), gatunek z rodziny łasicowatych, żyje w całej Europie, w środkowej i północnej Azji aż po Japonię oraz w Ameryce Północnej. W górach dochodzi do 3000 m n.p.m. W Polsce występuje rzadko i jest objęty ochroną gatunkową. Charakterystyczna dla tego gatunku, o długości ciała do 30 cm i ogona do 10 cm, jest całkowita zmiana ubarwienia w ciągu roku. W lecie rdzawe, późną jesienią staje się ono całkowicie białe, z wyjątkiem samego koniuszka ogona — czarnego. Gronostaj żyje w lasach liściastych i mieszanych, w zagajnikach nad brzegami rzek, w zakrzewieniach śródpolnych. Schronienia szuka zazwyczaj w opuszczonych norach, dziuplach, pod korzeniami drzew i większymi kamieniami. Pokarm zdobywa w ciągu całego dnia, gdyż nie ma określonych pór łowów. W zimie jedyny pokarm gronostaja stanowią gryzonie, nawet tej wielkości, co chomiki lub karczowniki. W lecie zjada oprócz nich jaja i pisklęta ptaków, żaby, owady, a także jagody. W przypadku nadmiaru pokarmu, a zdarza się to w roku masowego pojawu gryzoni, zwykle robi zapasy.

Gronostaje żyją parami i wspólnie karmią i wychowują młode. Okres godowy przypada na luty lub marzec. W kwietniu albo w maju samica po 10,5-tygodniowej ciąży rodzi 3-8 młodych, które otwierają oczy po 6 tygodniach, a dojrzałość płciową uzyskują w końcu pierwszego roku życia. Poród odbywa się w specjalnie do tego celu przygotowanej komorze, miękko wyścielonej i dogodnie usytuowanej. Matka szczególną opieką otacza potomstwo, w razie grożącego niebezpieczeństwa potrafi przenieść cały miot w pyszczku do innego, pewniejszego schronienia. W takich momentach nie cofa się nawet przed przepłynięciem z potomstwem przez wodę.