burunduk (Eutamias sibiricus)

Jednym z charakterystycznych gryzoni nadrzewnych z rodziny wiewiórek jest burunduk (Eutamias sibiricus), występujący w tajdze Syberii i w północno-wschodniej części europejskich rejonów Związku Radzieckiego. Na północ dochodzi do 69° szerokości geograficznej północnej.

Długość ciała tego zwierzęcia wynosi 13-16 cm, ogona 9-11,5 cm. Ubarwienie żółtopomarańczowe, a na tym tle wzdłuż grzbietu ciągnie się 5 czarnych pręg. Ogon z wierzchu jest szary, a od spodu rudy.

Burunduk jest mieszkańcem lasów iglastych i mieszanych, szczególnie lasów 0 bujnym podroście, z gęstymi krzewami i licznymi wiatrołomami. W górach dochodzi do górnej granicy lasu, gdzie zamieszkuje często kamienne usypiska. Unika lasów typu parkowego, a także lasów łęgowych, których runo składa się wyłącznie z trawy. Jest zwierzęciem dziennym. Dobrze chodzi po drzewach, gnieździ się w norach o prostej budowie, płytkich, ale dość długich, lub buduje gniazda w dziuplach i wypróchniałych pniach drzew. Nora składa się często z dwóch pomieszczeń; w jednym z nich znajduje się gniazdo, a w drugim mieści się spiżarnia. Od głównej nory odchodzą krótkie korytarzyki, które służą zwierzątkom za ubikacje. Zimę spędza burunduk pogrążony w głębokim śnie. W norze z reguły śpi para osobników. Sen zimowy trwa do marca.

Pokarmem tych zwierząt są nasiona drzew iglastych, liściastych, pączki, nasiona traw, jagody, a także wiele owoców. Wiosną w skład pokarmu wchodzą także wegetatywne części roślin. Uzupełnienie pokarmu stanowią zwierzęta, przede wszystkim mrówki i mięczaki. W sierpniu burunduki zaczynają zbierać zapasy. W torbach policzkowych znoszą nasiona, często z odległości przekraczającej jeden kilometr. W norze znajdowano niekiedy 3-4 kg ziarna. W poszukiwaniu ulubionego pokarmu, którym są nasiona cedrów, odbywają czasami dalekie wędrówki, łącząc się w ogromne stada.

Okres rui przypada na kwiecień i maj. Samica w ciągu roku wydaje na świat jeden lub rzadziej dwa mioty, złożone z 4-10 młodych. Ciąża trwa około miesiąca.