bobak (Marmota bobac)

Europę Wschodnią i Azję Środkową do rzeki Amur zamieszkuje bobak (Marmota bobac), średniej wielkości gryzoń, także z rodziny wiewiórkowatych. Długość jego ciała dochodzi do 37 cm, a ogona nie przekracza 9 cm. Ciało pokryte jest dość gęstą sierścią, po stronie grzbietowej płoworudą, po stronie brzusznej nieco jaśniejszą. Młode zwierzęta są ciemniejsze niż osobniki stare.

Bobak zamieszkuje stepy, na których kopie nory o głębokości 1 -1,5 m i rozmaitej ogólnej długości korytarzy. Wszystkie korytarze, z reguły dłuższe na terenach o twardym podłożu, wraz z głównym wejściowym prowadzą do komory z legowiskiem, która zwykle położona jest daleko od wejścia, niekiedy w odległości do 14 m. Główny korytarz w stosunkowo niewielkiej odległości od wejścia dzieli się na szereg bocznych odgałęzień, które przeważnie kończą się ślepo i służą jako źródło materiału do zamykania głównego korytarza na zimę. Bobak buduje dwa rodzaje gniazd: letnie, w których spędza noce, a także chroni się w zbyt upalne czy niepogodne dni w ciepłej porze roku, i zimowe, w których przesypia zimę. Przed wejściami do nor znajdują się charakterystyczne dla bobaka kopce.

Bobak jest aktywny w dzień, przy czym największą ruchliwość przejawia przed zachodem i o wschodzie słońca. Zazwyczaj żeruje w bliskim sąsiedztwie swej kryjówki, nie oddalając się zbytnio od wejścia do niej. W norach żyje gromadnie i gromadnie wychodzi na żerowisko. Jest roślinożerny i chętnie zjada wszystkie rośliny stepowe, a czasami wyprawia się na łąki i pola uprawne, gdzie powoduje pewne szkody. Pragnienie gasi rosą, zlizując ją o świcie z liści. Rosa stanowi niejednokrotnie jedyne dostępne źródło wody na nasłonecznionych, suchych stepach.

Na obszarach, gdzie zima zaczyna się wcześnie, na przykład w południowo-wschodniej Syberii, bobak już w połowie września wchodzi do swych zimowych legowisk, po czym piaskiem, trawą, kamieniami i własnymi odchodami zamurowuje główny korytarz i zapada w głęboki sen. W norach nagromadzone są zapasy pokarmu, głównie siana i rozmaitych korzeni, które bobak zaczyna zbierać już w czerwcu i im bliżej zimy, tym pilniej się koło tego krząta. Już po zamurowaniu nory, ale jeszcze przed zaśnięciem, dożywia się zapasami, o czym świadczą znajdowane w norach odchody.

Młode bobaki rodzą się w kwietniu. Przychodzą one na świat stosunkowo dobrze rozwinięte i wkrótce wychodzą na pastwiska ze swymi rodzicami. W trakcie żerowania, nad ich bezpieczeństwem czuwa jeden ze starych samców. W przypadku zagrożenia ostrzega on resztę stada charakterystycznym głosem podobnym do szczekania i wówczas wszystkie bobaki natychmiast chowają się w swych norach, nurkując głowami naprzód.