badylarka (Micromys minutus)

Z tym samym środowiskiem co poprzedni  gatunek darniówki związany jest najmniejszy gryzoń Europy — badylarka (Micromys minutus). Zamieszkuje ona tereny rozciągające się od Wielkiej Brytanii po Syberię i od Danii do Włoch i południowej Francji. W Polsce jest pospolita, najliczniej żyje w województwach północno-zachodnich. Długość jej ciała wynosi 4,5-6 cm i tyle samo mierzy ogon, a ciężar nie przekracza 10 g. Ubarwienie zmienia w zależności od pory roku. W lecie strona grzbietowa jest brązowawa, rudobrązowa, ruda lub żółtawobrązowa, a spód ciała — kremowy, biały albo popielaty. W zimie sierść przyjmuje barwę płowoszarą.

Badylarka występuje na polach uprawnych, łąkach, w zaroślach na skraju lasów, w zaroślach trzciny i sitowia na brzegach stawów i rzek. W przeciwieństwie do większości gryzoni nie kopie nor podziemnych, lecz buduje gniazda, które zwykle zawiesza na gałązkach krzewów, źdźbłach zboża, łodygach trzcin, przeważnie na wysokości 40-80 cm ponad ziemią. Pod ziemię chroni się tylko w okresie zimy, ale i wówczas często buduje gniazda na powierzchni gruntu, na miedzach, w rowach lub na odłogach. Gniazda zarówno letnie, jak i zimowe umieszcza zawsze w pobliżu pokarmu. Niekiedy osiedla się w gniazdach ptaków śpiewających. W lecie buduje dwa rodzaje gniazd: lęgowe i sypialne. Gniazdo lęgowe utkane jest z trawy i liści, a od wewnątrz wyścielone puchem roślinnym oraz miękkimi trawkami. Kształtem i wielkością zbliżone jest ono do jaja gęsiego. Z reguły liście zużyte do budowy zewnętrznej warstwy gniazda pochodzą z rośliny, na której badylarka zawiesza gniazdo. Zanim liście takie zwiędną, młode są już dostatecznie odchowane i maskowanie miejsca ich pobytu nie jest już warunkiem ich przeżycia. Gniazda lęgowe mają zawsze jedno boczne wejście, natomiast do znacznie mniejszych i mniej dokładnie wykonanych gniazd sypialnych prowadzą dwa wejścia.

Badylarka jest aktywna przez całą dobę, ale najbardziej się ożywia przed zmierzchem i o świcie. Aktywność jej w dużym stopniu zależy od pogody, gdyż w dni słotne i zimne zwierzątko to w ogóle nie opuszcza gniazda. Główne pożywienie badylarki stanowią wszelkiego rodzaju nasiona, na wiosnę zjada dużo zielonych części roślin, a w lecie uzupełnia pokarm owadami. Na polach uprawnych objada kłosy, żywi się też chętnie roślinami oleistymi — lnem, konopiami i rzepakiem. Na zimę przenosi się często do stodół, stajni, stogów siana lub stert zboża, wyrządzając w nich duże szkody.

Samica w okresie od kwietnia do września daje 2-4 mioty. Po ciąży trwającej 21 dni rodzi 3-8 młodych, które są ślepe i otwierają oczy po upływie 9 dni. Przez 16 dni wyłącznym pokarmem ich jest mleko matki. Dojrzałość płciową osiągają po 4,5-6 tygodniach życia. Żyją do 2 lat.